چهارشنبه ۳ بهمن ۹۷
ساعت هاست که میخواهم برایت بنویسم
بنویسم و باز به کل دنیا بفهمانم من عاشقت هستم
اما انگار بعد تو که رفتی
تمام کلمه ها رفتند
تمام خوبی ها
تمام عشق ها
تمام شمعدانی ها پژمرده شد
بیخیال
دیگر خسته شدم از این همه حرف های تکراری
از التماس های مخفی
از داد و فریاد که اینکه آهای .. من عاشقترینم !
خب که چه ؟؟
کسی چه میداند چه در دلم گذشت ؟؟
کسی چه میداند چه چیزی را پشت سر گذاشتم ؟
ولگرد تمام خیابان های شهر که هیچ تمام خیابان های استان شده ام
از این طرف به آن طرف
از آن طرف به این طرف
بعد از ساعت ها گم شدن در میان انبوه آدم ها
متوجه میشوم ساعتم را برعکس بسته ام
گمان میکرده ام که ساعت سه بعد از ظهر است
اما شب شده .. ساعت نه و نیم شب است
گم شده ام
در میان رفت و آمد ها
رفت و آمد لحظه ها
آدم ها
سیاهی ها
سایه ها
باد میوزد
خیلی شدید
چرا من متوجه نشده ام که شب شده ؟؟
چرا من اینقدر گیج شده ام ؟
چرا فراموش کردم کاپشنم را بپوشم ؟؟
چرا فراموش کردم وسط زمستان است ؟
کم کم دارد وقت خوابت میرسد
خوابی که رفتنت از چشم های من گرفت
من عمریست که از خواب به خواب فرار میکنم در بیداری !
تو چه ؟
تو خوب میخوابی ؟ شب ها خواب های خوب میبینی ؟؟
دوباره پایم سر خورد و افتادم در یادت
هنوز مراقب خودت نیستی؟
مثلا وقتی سیب پوست میکنی دستت را میبری ؟؟
یا مثلا مراقب خودت نیستی که یه وقت سرما نخوری ؟؟
نگو آری .. نگو آری بانو
تو خود هم میدانی که من در درد دوری ات ماندم
تو خود میدانی که من در نگاه به جای خالی ات پیر شده ام
دیگر نگذار در غم حال بد تو بمیرم
مرا نکش
هنوز میخواهم یادت کنم ، هر روز و هر شب
با اینکه میدانم تو یک لحظه هم دیگر مرا نمیشناسی ..
نمیدانم چرا .. نگفتی
ولی من هم تلافی میکنم .. نمیگویم چرا اینقدر درگیر تو ام !
چرا اینقدر یکهو سردم شد امشب ؟؟
انگار امشب بیشتر نیستی..
انگار امشب بیشتر در تنهایی های من میخندی
در تمام جهات مغزم
در تمام گوش هایم میشنومت
در تمام چشم هایم میبینمت
تمامش میکنم باشد ...
تمامش میکنم
شاید زیر این برف هایی که میبارد دفن شوم
شاید هم بروم خانه
در هر حال
تمامش میکنم و تمام میشوم
...
شاه سیاه.
